SCHEPDAAL – Het Compostella-avontuur van Jerôme en Lea

Editiepajot_schepdaal_compostella_avontuur_jerome_en_lea_foto_steven_walravens

Het echtpaar Jerôme en Lea met pak en zak bij hun vertrek in Schepdaal. Foto © Steven Walravens

In september trokken Jerôme en Lea Wellemans uit Schepdaal er voor de achtste keer op uit om de verschillende wandelwegen richting Compostela te verkennen. Gezien hun leeftijd, Jerôme (77 jaar) en Lea (72 jaar), vonden wij dat we dit koppel wel eens in de schijnwerpers mochten plaatsen. Onze redacteur ging hen bij hun vertrek uitwuiven en nam enkele foto’s van deze avonturiers. Jerôme bezorgde ons een kort reisverslag.

La Ultima Vez? (De Laatste keer?)

Reeds drie jaar zeggen we, ja nu was het de laatste keer maar dat compostela-virus is toch zó onvoorspelbaar.

Dit jaar hebben we het ons gewaagd een deel van de Via de La Plata te stappen. We zouden vertrekken in Zamora, hoe alles zou verlopen zouden we wel zien. Na het overwegen van onze tocht kwamen we wel tot de vaststelling dat we te veel hooi op onze vork genomen hadden, nu vertrekken we in La Godiña. Het koste ons bij Ryan-Air wel twee keer €35 om onze terugvlucht te veranderen.

Alles (goed?) voorbereid vertrokken we via Charleroi naar Valladolid, volgens onzeinlichtingen op internet hadden we een hostal in de nabijheid van het bus-station, spijtig moest de pendelbus luchthaven-centrum door een feestende stad waar volgens ons inzicht iedereen op de been was. Werkelijk heel de stad zag zwart van ’t volk. (’t was ondertussen al donker geworden) en tot onze grote ramp waren de eigenaars van ‘ons’ hostal ook aan ’t feesten, dan maar naar een hotel waar we werkelijk de laatste kamer kregen, op de kamer viel niets aan te merken maar het bed, een twijfelaar, ja veel maneuvers moesten er niet ingedaan worden!

Terwijl mijn vrouw alles terug in de rugzakken aan ’t krijgen was ging ik eens naar het treinstation kijken hoe we in La Godiña geraken, maar hoofdschuddend bleef hij maar naar zijn computerscherm kijken en meedogend schudde hij "neen".

Dan maar naar Zamora met de bus, spijtig of gelukkig lag de Alberque aan de andere kant van de stad zodat we de meeste bezienswaardigheden al gezien hadden. Maar warm dat het er was ! ! en moeten we daar gaan in stappen ? Drie dagen bij + - 40° was er te veel aan. Neen dit is niet te doen, spijtig moesten we hierdoor Joop en Jaak, twee mannen uit Maastricht met wie we heel goed overeen kwamen in steek laten.

In Tabara beslisten we terug te keren naar Zamora en met de trein naar Orence te rijden, daar kwamen we terecht in een hevig onweer. De Alberque lag ook hier aan de andere kant van de stad, ’n geluk namen een koppel Spanjaarden ons in bescherming , ook zij gingen naar Compostela stappen en geloof het of niet, we kwamen mekaar telkens tegen, er was reeds een band gesmeed zodat we zelfs onze voorraad eten deelden.

In die Alberque was er wel een héél mooie keuken maar geen potten of pannen, geen borden of tassen neen ook geen bestek zodat mijn gamel van het leger en bestek dienst deed voor alle peregrinos, erger nog de dichtst bijzijnde winkel was op drie km en de automaat met drank en koekjes aan de ingang had dan ook dubbel te doen.

Neen, veel volk was er niet op deze weg alhoewel ik deze als “de moeite waard” vind. Nu hebben we ook gezien dat er alternatieve methoden bestaan om de weg met de Alberques af te leggen, zo was er een groep Duitsers, ene bleek een priester te zijn vermits hij zich in de kathedraal voorstelde als biechtvader en hielp om de hosties uit te reiken, ze werden begeleid door een wat ouder koppel met een busje.

Toen ze op een avond juist vóór de donker binnenvielen en er geen plaats meer was voor gans de groep besloten ze acht km verder te gaan naar de volgende slaapplaats. De zuivere stappers zijn niet meer in de meerderheid, ja ik heb er me ook aan bezondigd, toen we in een dorpje aankwamen waar er volgens onze gegevens een Alberque moest zijn kwamen we op een stal uit waar we zo maar op grond moesten slapen, dit met onze vermoeide knoken , neen dit kon niet.

Dan nog maar drie km verder, toen ik een babbeltje sloeg met een koppel Spanjaarden stelde de vriendelijke mevrouw voor dat haar man ons wel tot daar zou voeren hetgeen we in alle dank aangenomen hebben.

Ook toen we in Puente Ulla na een zware voormiddag in een bar een koffietje zaten te drinken en onze Spanjaarden Carmen en Miguel voorbij zagen stappen en uitnodigden een drankje met ons te nemen kwam ook onze Australische” Jan” binnen, zij zou hier overnachten en morgen een paar kilometer de bus nemen

Waarom zouden we ook niet enkele kilometers meerijden, de busschauffeur wist wel waar hij ons moest afzetten maar ik vond die vijf km zo ver zodat ik hem ging vragen of hij ons niet vergeten was. Neen, neen nog een stukje, hij stopte voor een restaurant waar ik ging vragen waar de Alberque was, deze bevestigde hier achter de berg op aan het sportcentrum maar het bleek alleen open te gaan op afspraak. Ja en nu???

Er zou deze avond nog een bus komen naar Compostela maar dat wilden we helemaal niet. In nood komt er een oplossing hebben de Compostela-stappers al dikwijls ondervonden en ja, een vrouw aangesproken die ons dadelijk voorstelde ons naar Capilla De Santiaguiño te voeren waar we weer met onze Spanjaarden logeerden.

Nu nog een laatste inspanning en wat voor een ! ! tot Compostela was het maar zogezegd zestien kilometer, neen, nu zijn we werkelijk in onze laatste reserves moeten gaan, was het de warmte, de vermoeidheid of was het enkele km meer in alle geval toen we ergens vroegen hoe ver het nog was en we te horen kregen nog twee kilometer, kregen we weer nieuwe moed maar die lange baan bergop richting Compostela leek eindeloos.

Toen we eindelijk op het plein vóór de kathedraal aankwamen viel er een intens geluk over ons, ja we hadden het weer eens voor mekaar gekregen. Voor de zesde keer gingen we naar het hostal ” pico sacro” waar ze” los Belgas” met open armen en kussen verwelkomen.

Met onze Spanjaarden hadden we afgesproken mekaar te ontmoeten aan de ingang na de pelgrimsmis en ja ze waren er, ook zij waren diep gelukkig, (wie niet?) Samen hebben we dan in de parador ” Real Catholica”” een koffietje gaan drinken. en in een beterkoop restaurant hebben we dan samen bij een diner met een fles wijn gezellig ons afscheid gevierd met de uitnodiging hen eens op te zoeken in Salobreña.

Terug thuis kregen we enkele dagen later op de computer reeds de foto’s van hun dorpsfeesten met nogmaals de uitnodiging, als ge eens in de omgeving van Granada komt komen we u zeker halen.

Zo is dan weer een hoofdstuk van de Camino de Compostela afgesloten. Is het nu werkelijk “ La ultima vez” geweest? Dat zullen we volgend jaar wel vertellen.

Lea en Jerome