BRUSSEL - HUB studente uit DILBEEK wint gedichtenwedstrijd

Editiepajot_brussel_dilbeek_leila_van_der_mauten_foto_gerrit_achterland

Christophe Vekeman en Leila Van Der Mauten. - Foto © Gerrit Achterland

Leila Van Der Mauten uit Dilbeek heeft dit jaar de gedichtenwedstrijd van de Hogeschool-Universiteit Brussel (HUB) gewonnen. Haar gedicht ‘Nodig’ werd door schrijver Christophe Vekeman uit meer dan vijftig inzendingen gekozen.

Lof van de meester

Studenten uit alle opleidingen van de HUB konden hun mooiste gedicht over het thema ‘leven’ insturen. Uit meer dan 50 inzendingen koos Christophe Vekeman het gedicht van Leila Van Der Mauten, student journalistiek aan de HUBrussel. “Ik ben al heel lang met poëzie bezig,” zegt Leila. “De ene periode ben ik al iets creatiever dan de andere. Blijkbaar kwam deze wedstrijd net op het juiste moment,” lacht de Dilbeekse studente.

Christophe Vekeman bekroonde Leila's gedicht omdat het volledig aan zijn persoonlijke criteria van poëzie voldoet. “Leila gebruikt sterke beelden. Ze legt een perfect gevoel voor metrum en ritme aan de dag. Haar taalgebruik is helder en transparant. En de door haar gekozen vertelvorm, nochtans niet mijn meest favoriete, getuigt van persoonlijkheid en geloofwaardigheid. Dit gedicht was duidelijk geen vrijblijvende schoonschrijverij.”

Paul Van Ostaijen

Leila werd beloond met een geschenkenbon van 100 euro, en haar gedicht wordt verspreid over de verschillende campussen van de HUB. Rechtenstudente Julie Nerinckx werd tweede en kreeg 75 euro. De andere deelnemers gingen evenmin met lege handen naar huis. Ze werden getrakteerd op een performance van Christophe Vekeman die op geanimeerde wijze voorlas uit eigen werk. Hij maakte ook een verrassende bewerking van de klassieker ‘Onder de maan schuift de lange rivier‘ van Paul van Ostaijen en eindigde met een gloednieuw gedicht. Na afloop kregen alle deelnemers zijn bundel ‘Señoritas’ als geschenkje mee naar huis.

Het winnende gedicht van Leila: ‘NODIG’

Ge voelt aan alsof ge lucht zijt,

ge weegt niks, maar ge bestaat.

Ik wist niet dat gij zo diep zat,

maar ik voel het als ik praat

dat gij hangt aan al mijn woorden,

dat ge zweeft op mijn geluid.

Ge ligt genesteld op mijn lippen,

dus ik spreek u niet meer uit.

Ik heb u nodig als mijn lichaam,

of als wat mijn lichaam voedt.

Gij zijt mijn hart niet, noch mijn longen,