VOLLEZELE neemt afscheid van Ludovic Thollebeek
Ruim 350 mensen kwamen naar de Sint-Pauluskerk van Vollezele om afscheid te nemen van Ludovic Thollebeek. Hij werd door zijn zoon Luc geprezen voor zijn dienstbaarheid en zijn dankbaarheid. Vollezele verliest een van de laatste volksfiguren, het kerkgebeuren zal nooit meer hetzelfde zijn zonder Ludovic
Vorige week is Ludovic Thollebeek (82) uit Vollezele na een hersenbloeding overleden in het OLV ziekenhuis van Aalst. Ludovic was bijzonder graag gezien in de gemeente, dat was te merken tijdens de begraafplechtigheid, want de kerk van Vollezele, ook al had men er extra stoelen gezet, was veel te klein voor de vele mensen die afscheid kwamen nemen van deze toch wel bijzondere man. Ludovic was zeer actief in het verenigingsleven en was tevens 52 jaar voorzitter van de fanfare De Hoop, voorzitter van de kerkfabriek Sint-Paulus Vollezele, bestuurslid van KWB en van de Club 34. Pastoor Kris Meskens noemde Ludovic ’een heel bijzonder, heel gewoon, gewoon een heel bijzondere man‘. Na hem namen nog verschillende verenigingen waaronder de KWB en de fanfare De Hoop het woord in de kerk. Aangrijpend was het moment toen zijn twee kleinkinderen het woord namen om over ‘hun’ peter te vertellen, het werd toen wel heel stil in de kerk. Ludovic was een levensgenieter maar ook heel sociaal, zo zorgde hij al 18 jaar dat de kerkdienst in Vollezele vlekkeloos verliep. Eerst samen met zijn vrouw Irma, na haar overlijden, zorgde hij dat alles er steeds netjes bijlag, de verwarming op tijd opgezet werd en de klokken via zijn gsm op tijd over het dorp galmden. “De twee woorden die mijn vader typeerden waren dienstbaarheid en dankbaarheid. Hij was een stille kracht die men moeilijk van de wijs kon brengen. Telkens wij op bezoek kwamen of belden was je blij, voor elke dag die je mocht beleven was je dankbaar “, sprak zoon Luc de mensen toe. Na de kerkdienst die anderhalf uur duurde werd Ludovic begraven op het kerkhof van Vollezele. Ludovic, heel veel mensen gaan u missen, want pas als iemand er niet meer is, weet men wat men aan iemand heeft. Bedankt voor al die jaren onder de kerktoren.
