HALLE - Molen van Hondzocht speelde rol in slag om Waterloo nu 200 jaar geleden

Editiepajot_halle_molenaarshuis_foto_merckx

Françine Van der Perre voor het molenaarshuis. (Foto's Felix Merckx)

Editiepajot_halle_molen_hondzocht_1_kl_foto_merckx

De molen in zijn huidige toesand. (Foto's Feliw Merckx)

Editiepajot_halle_molen_2_kl___foto_merckx

De molen in de jaren zeventig. (Archief Felix Merckx)

Maurits Van der Perre, de laatste molenaar aan het werk (Archief Felix Merckx)

De Molen van Hondzocht ligt er vervallen bij. Alhoewel iedereen over de molen van Hondzocht spreekt ligt hij op Waals grondgebied. De eigenaars hebben de molen verpacht aan de Waalse regering voor 99 jaar om hem te laten restaureren. Tot nu toe echter zonder gevolg. Sinds 1979 zijn alle activiteiten gestopt in de molen. Die molen heeft een belangrijke rol gespeeld bij de slag om Waterloo in 1815. De molen werd gebouwd in 1775 en als monument erkend in 1944. Het is een stenen bergmolen. Hij werd voor het laatst hersteld in 1972 toen hij een nieuw wiekenkruis kreeg.
Wij zijn gaan spreken met Françine Van der Perre, de dochter van de laatste molenaar. Op 30 juni 1977 draaiden de wieken voor de laatste keer.

In het jaar van de herdenking van de slag van Waterloo ligt de molen er zeer vervallen bij.. Vanaf hier keek Frederik van Oranje naar de slag van Waterloo op 18 juni 1815. Hier in Hondzocht lagen 17.000 soldaten: Belgen, Nederlanders, Zweden, Duitsers en Russische kozakken, klaar om in te grijpen, indien Napoleon zou oprukken. De Prins van Oranje reed op de dag van de slag met zijn paard van uit de hoeve Yserbit (lag op 500 meter van de molen) en beklom de molen om van daaruit de slag in Waterloo te volgen. Ook de Wells Guards zagen deze molen vanuit Saintes toen zij op 3 september 1944 Hondzocht bevrijden.

Op zaterdag 20 en zondag 21 juni gaan er "Historische Hondzochtfeesten" door. Zaterdag staat in het teken van de slag van Waterloo en de zondag staat in het teken van WO I en WO II.

Vader Maurits is met de molen van Hondzocht beginnen werken in 1958. Het waren zijn schoonouders die toen met de molen werkte. Hij kocht dadelijk een knalrode vrachtwagen Opel en ging zelf bij de boeren de grondstoffen halen om ze te malen. Autorijden was voor hem geen probleem. Hij had het geleerd in het leger. Zelf was hij afkomstig van een molenaarsfamilie uit Lennik.

Françine weet nog alles klaar en duidelijk. Ook dat ze veel speelde in de molen en ook dat zij op pad trok met haar vader in de knalrode vrachtwagen. Hij werkte samen met zijn schoonvader tot die op pensioen ging in 1970. Terwijl Maurits op weg was naar de boeren hielp schoonvader nog wat mee.

Molenaar zijn is iets speciaals zegt Françine. “Eigenlijk is het niet uit te leggen. Iedereen kent hem en ook zijn dochter was door iedereen gekend ‘t’es dei van de molenaar’ zegden wanneer ze op stap ging. Het molenaarshuis is ook jarenlang een café geweest”

Tijdens de oorlog mocht er door de Duitsers niet gemaald worden. “Mijn vader maalde dan maar ’s nachts wanneer het donker was, maar hij werd verraden en de Duitsers vergrendelden dan de molen zodat het enkele jaren gedaan was met malen”, zegt Françine

SPIJTIG
Fraçine vind het heel spijtig dat de molen nu zo vervallen is. “Ik denk vooral aan mijn ouders en grootouders die geleefd hebben voor de molen en hem steeds goed onderhouden hebben en er zeer fier op waren”

Françine woont nu in het molenaarshuis en daar is ze fier op. Vooral op haar gevel in marbriet, die men nog zelden ziet. Marbriet is ondoorschijnend gemarmerd glas en werd vooral gemaakt in het Waals-Brabantse Fauquez en zelfs een onderafdeling gehad heeft in Lembeek.