Michel Adriaenssens ooit de gekende beenhouwer uit Vollezele wordt dit jaar 90 jaar
Michel Adriaenssens begon als beenhouwer in 1963 in de Bakkerstraat in Vollezele, 37 jaar later stopte hij in 2000, dus ondertussen is hij al 25 jaar met pensioen! Het is de bedoeling dat we in de toekomst af en toe mensen die vroeger erg in de kijker stonden, na zoveel jaar nog eens gaan opzoeken.
Michel stond elke dag op om 4 uur, behalve op maandag want dan was de winkel gesloten en hij maakte alles zelf. De varkens kwamen geslacht toe en Michel verwerkte alles tot fijne vleeswaren. Elke week een beest van 700 of 800 kg werd door Michel verwerkt. Daarnaast deed zijn vrouw Lydiane (die hij moest laten gaan in 2005), elke week tal van bestelde pakketten met vlees weg, bij oudere mensen die meestal geen wagen hadden of zich moeilijk konden verplaatsen. Bij Michel in de winkel was het altijd een leuke speciale sfeer, hij maakte graag een grapje; het menselijke contact stond heel hoog aangeschreven. Het hele dorp kende hem natuurlijk, nu is dit bijna niet meer mogelijk.
Ondertussen zijn we 25 jaar later tijd dus om even te gaan kijken hoe het nog met Michel zou zijn. Michel woont nog steeds in Vollezele kort bij het centrum, maar niet meer in zijn vroegere beenhouwerij. Ik ben vooral bezig met het onderhoud van mijn tuin van een half hectare groot. Ik kom nog regelmatig mijn klanten van vroeger tegen als ik eens ga winkelen . Maar het grote probleem is dat bijna al mijn vrienden overleden zijn en ook een groot deel van mijn familie. Gelukkig heb ik nog mijn kinderen Ann en Wim (allebei kunstenaars) die goed voor mij zorgen. Ik ga ook nog regelmatig met de kinderen korte reisjes maken. Ik ging vroeger veel naar de zee omdat mijn broer er woonde. Maar veel ben ik nooit op reis geweest, wegens het vele werk in mijn beenhouwerij, dat was zo in die tijd eerst het werk en nadien pas het plezier.
Vandaag merk ik dat veel jonge mensen uit Vollezele niet in deze streek blijven wonen en dat als jonge mensen van buiten Vollezele naar hier verhuizen, ze geen contact meer zoeken met de buren. Het menselijke contact is er niet meer als vroeger, vroeger kende ik alle mensen uit mijn straat en ver daarbuiten. Nu kan het zijn dat zelf op den buiten de ene gebuur de naam niet kent van een andere gebuur en dat is natuurlijk spijtig. Voor de toekomst is gezond blijven het voornaamste, ik pak nog geen enkele pil en eind van het jaar word ik 90 jaar, dus ik mag niet klagen”, besluit Michel.
Houden zo zouden we zeggen, we komen binnen tien jaar terug bij Michel den beenhouwer, zeker weten
