SINT-PIETERS-LEEUW - Talen, mijn gedacht! Een interactieve tentoonstelling rond taal en emoties

Leerlingen van GBS De Wegwijzer op de tentoonstelling. (Foto © Felix Merckx)

In 2010 startte de gemeente Sint-Pieters-Leeuw een integratiedienst op. Deze is ingebed binnen de werking van de sociale en welzijnsdienst.De integratiedienst heeft een minderhedenbeleidsplan uitgeschreven met een aantal prioritaire doelstellingen. Het project ’Talen, mijn gedacht!’ kadert binnen het aspect van communiceren over diversiteit in de samenleving. Men probeert kinderen en volwassenen die werken met kinderen bewust te maken van de verschillende talen die kinderen spreken, thuis, op school, met vader, met moeder, in de jeugdbeweging en hoe kinderen zich hierbij voelen.

De leerlingen van het vierde leerjaar van alle Leeuwse scholen bezochten de tentoonstelling.

Deze ontstond vanuit de ervaring dat emoties het leren van talen beïnvloeden. De cel onderwijs en meertaligheid van de Foyer, het integratiecentrum, startte daarom een project rond meertaligheid en emoties. Het project startte met de ontwikkeling van een twaalftal workshops. Al deze workshops waren er op gericht meertalige kinderen te laten nadenken over hoe ze zich voelen bij de talen die ze spreken en horen. 104 leerlingen uit vier Nederlandstalige scholen en een Franstalig jeugdhuis in Brussel werkten hieraan mee.

Deze interactieve tentoonstelling bestaat uit 7 eilanden waar kinderen gestimuleerd worden om hun eigen 'gedacht' te formuleren over meertaligheid. Volwassenen kunnen daar alleen maar uit leren.

Dit project heeft twee doelen: kinderen doen nadenken over de verschillende talen die ze spreken. Ze worden aangezet om de betekenis die ze geven aan de talen die ze spreken te verwoorden, vorm te geven en te verdiepen. Ze ontdekken tegelijk ideeën en gevoelens van andere kinderen.

Het tweede doel is volwassenen doen stilstaan bij wat kinderen denken over meertaligheid. Ze ervaren zo hoe de gevoelens van kinderen hun weg zoeken langsheen en via deze talen. Volwassenen krijgen op deze wijze meer aandacht voor de totale 'taalbagage' van het kind.

Het is een doe-tentoonstelling, geen kijk-tentoonstelling. Men kwam niets te weten door alleen te kijken. Via een routekaart moet bij elk eiland een aantal opdrachten uitgevoerd worden. Zo maakt men een puzzel met de favoriete talen, men luistert naar een verhaal over meertalige kinderen, men maakt een taaltoren en men geeft zijn mening over een aantal stellingen, …Elke bezoeker kreeg een routekaart om de tentoonstelling in de juiste volgorde en met opdrachten te bezoeken.